Mięsień piersiowy większy jest silnym i dużym mięśniem przedniej ściany klatki piersiowej. Zerwanie mięśnia piersiowego większego to rzadki uraz najczęściej osób intensywnie trenujących sporty siłowe z dużymi obciążeniami, rzadziej sporty walki. Do uszkodzenia najczęściej dochodzi podczas wyciskania sztangi na leżąco i innych ćwiczeń wymagających silnego ekscentrycznego skurczu  mięśnia piersiowego.

Uszkodzenie przyczepu mięśnia piersiowego większego objawia się nagłym, silnym bólem w okolicy przedniej ramienia. Po urazie często Pacjenci odczuwają osłabienie siły mięśniowej oraz bólowe ograniczenie ruchomości często pojawia się krwiak (zasinienie) okolicy ramienia oraz klatki piersiowej. Przy rozległych uszkodzeniach mięśnia piersiowego dochodzi również do typowej deformacji obrysów mięśnia- asymetrii klatki piersiowej – wynikającej ze skrócenia włókien. Najczęściej jednak objawy częściowego uszkodzenia, a nawet całkowitego zerwania odczuwane są przez Pacjentów jako naciągnięcie/naderwanie mięśnia i nierzadko leczą kontuzję w warunkach domowych, szybko wracają do obciążeń treningowych.

W trakcie konsultacji ze specjalistą przeprowadzany jest ogólny wywiad, ocena stanu klinicznego stawu ramiennego oraz badanie fizykalne. Lekarz zleca wykonanie na miejscu badania z zakresu diagnostyki obrazowej – najczęściej jest to badanie USG i szczególnie istotne w tym wypadku badanie rezonansu magnetycznego. Badanie rezonansem magnetycznym pozwala nam szczegółowo ocenić uszkodzenie – jego rozległość – całkowite/częściowe, charakter – przewlekły/urazowy oraz typ uszkodzenia.

Pacjenci z uszkodzeniem – zerwaniem mięśnia piersiowego często wymagają zabiegu operacyjnego i dokładne badania obrazowe są koniczne do prawidłowej kwalifikacji do zabiegu i zaplanowania procedury chirurgicznej.

Nie każdy uraz i nie każdy Pacjent wymaga zabiegu operacyjnego. Decyzję o leczeniu podejmujemy zawsze w trakcie indywidualnej konsultacji biorąc pod uwagę przede wszystkim typ uszkodzenia mięśnia, czas jaki upłynął od urazu oraz oczekiwania Pacjenta.

Po dokładnym badaniu i przeanalizowaniu dostępnych badań podejmujemy decyzję o sposobie leczenia konkretnego przypadku.

Szycie uszkodzonego przyczepu mięśnia piersiowego większego przeprowadzana jest metodą klasyczną – na otwarto. Tylko taki dostęp pozwala nam na pełne uwidocznienie uszkodzenia, ewentualne uwolnienie mięśnia ze zrostów i blizn i jego stabilne i mocne przyszycie do miejsca przyczepu.

W celu stabilizacji ścięgna stosujemy implanty mocujące – kotwice lub guziki kostne – decyzję podejmuje śródoperacyjnie operator.

W przypadku uszkodzeń o typie zastarzałym – tzn. jeśli upłynęło klika tygodni od urazu oraz w przypadkach o charakterze przewlekłym – często wymagane jest wzmocnienie przyczepu przeszczepem własnym lub allogenicznym.

Przygotowanie do zabiegu

Konsultacja anestezjologiczna odbywa się po zakwalifikowaniu do zabiegu, natomiast dodatkowo w dniu zabiegu lekarz anestezjolog odbywa ponownie rozmowę z pacjentem. Zabieg szycia uszkodzonego ścięgna mięśnia piersiowego najczęściej przeprowadzany jest z użyciem znieczulenia ogólnego.

Przebieg zabiegu

Zabieg szycia ścięgna przeprowadzany jest sposobem klasycznym – na otwarto. W sposób typowy uwidaczniamy uszkodzony mięsień piersiowy większy i po jego mobilizacji obszywany go silnymi nićmi chirurgicznymi.

Następnie pod napięciem stabilizujemy ścięgno z użyciem 2 – 3 implantów kostnych (guzików kostnych lub kotwic) na tyle mocno aby pozwolić na możliwie szybką rehabilitację.

Po zabiegu

Po zabiegu operacyjnym dobieramy na Oddziale odpowiedni temblak/ortezę, która będzie stosowana przez okres 4 – 6 tyg. Po zabiegu operacyjnym na Oddziale Fizjoterapeuci przekazują Pacjentowi szczegółowe wytyczne rehabilitacyjne. Plan rehabilitacji zawsze ustalany jest indywidualnie. Pełny okres rehabilitacji po zabiegu to ok. 6 miesięcy.

Rehabilitację zawsze zaczynamy tak szybko jak to możliwe, ale bardzo ważne jest ścisłe przestrzeganie zaleceń lekarskich i rehabilitacyjnych.